ADAMIN BİR ANLIK DURUMU...

korkular yüzleşmekti değil mi? ben mi yanlış öğrendim yoksa.. kararsızlıklarımın yığınları arasından hayat bulmaya çalışırken uzaktan gelen mızıka sesi umudum oldu hep.. orada hayat vardı ve bende varolmaya çalışırken ona karışıp yükselebilirdim.. buna inandım hep.. yıkık duvarların yanında gezmek ne kadar zevkli olabilir.. bunu yapıyoruz hezaman onları baştan sağlam yapmamışken onarmak yerine teğet geçip gidiyoruz ve en sonunda sağlam olanlara özenerek yitip gitmiş bir ömrü avuçlarımızda gözyaşlarımızla yıkıyoruz.. karardı dünya artık.. kirlendi.. mutluluk cam kavanozlarda vakumlanıp saklanıyor artık.. paylaşmaktan korkan insanlar elele verelim diye  yalandan kitleler oluşturmaya çalışıyor.. dünyayı yok edicek beyinleri olan deri kaplı kemikler kağıtla yönetiliyor komik değilmi.. onu bile onlar yaparken hemde...